مانند بدن انسان . اگر بچه ای فقط پاهایش رشد کند و دست هایش رشد نکند یا رشد کندی نسبت به پاها داشته باشد ، تصور کنید که چه ظاهر زشت و بدی خواهد داشت . یکی از مسایل مهمی که در توسعه پایدار و یکنواخت باید در نظر داشت ورزش است . ورزش در یک کشور ابعاد مختلفی دارد . اعم از ورزش همگانی و سلامت . ورزشی که عموم مردم باید به آن بپردازند تا از سلامتی و تندرستی مطلوب برخوردار باشند . اما در کنار ورزش همگانی ، ورزش قهرمانی هم وجود دارد . ورزشی که افتخار آفرین است . قهرمانانی که در سطح جهانی به موفقیت می رسند و با دستیابی به مدال های رنگارنگ اعتبار یک کشور و ملت را بالا می برند . یکی از زمینه هایی که محل محک خوردن ورزشکاران سراسر جهان است مسابقه های المپیک می باشد . که البته در دو گونه برگزار می شود . المپیک تابستانی و المپیک زمستانی . متاسفانه با وجود همه پیشرفت ها و افتخارآفرینی هایی که ورزش ما به آن ها نایل گشته اما هنوز ما در امر ورزش در مقیاس جهانی حرف های خیلی زیادی برای گفتن نداریم . در مسابقه های المپیک این کشورهای آمریکا ، چین ، روسیه و حتا کشور کوچک انگلستان است که بیش تر مدال ها را ازآن خود می کنند و کشور ما در نهایت به رتبه های هفدهم و سی ام قناعت می کند . این روند و ساختار به طور قطع در آینده تغییر خواهد کرد چه را که برای مثال در المپیک لندن ما شاهد درخشش ورزشکاران کشورمان بودیم . با همین بضاعت و توان هم می شود در المپیک جهانی دست کم جزو 10 کشور برتر قرار بگیریم . با کمی تلاش بیش تر و کمی بهبود ساختارهای موجود . اما اگر بخواهیم جزو سه کشور برتر باشیم و در کورس قهرمانی المپیک گام برداریم ، به طور قطع کار سختی را پیش رو داریم و نیاز به سرمایه گذاری ها و صرف زمان فراوان هست . اما این کار در اوج سختی شدنی ست . ما می توانیم به آن دست یابیم . پس دستیابی به جایگاه نخست المپیک تابستانی و حتا زمستانی و المپیک آسیایی باید هدف و مبنای کار ما در ورزش باشد . مطلب دیگر در ورزش مساله فوتبال است که موافقان و مخالفان زیادی دارد . اما بدون در نظر گرفتن دیدگاه های گوناگون ، می توان با صراحت گفت که این ورزش و یا صنعت در جهان بسیار محبوب است و طرفداران زیادی دارد . و حجم پول قابل توجهی هم در این صنعت در گردش است . در رده باشگاهی مبنا می تواند این باشد که لیگ ایران باید برترین لیگ جهان باشد . در نگاه اول شاید با وجود لیگ هایی چون لیگ انگلستان ، اسپانیا ، ایتالیا و ... دستیابی به این رتبه نشدنی به نظر آید . اما یادمان باشد که هیچ چیز غیر ممکن نیست . مشکل اصلی لیگ ایران این است که تیم ها به جای این که در اختیار طرفدارنشان باشند در سیطره دولت هستند . زمانی که ساختار بیمار باشد همه اجزا را هم بیمار می کند . چه اتفاقی میفتد ؟ دولت می آید و پول های کلانی را که باید صرف آبادانی کشور کند در فوتبال و در این تیم های باشگاهی هزینه می کند . تیم های قهرمان و دوم و سوم هم که از پیش تعیین شده اند . اگر فوتبال دوستی واقعی باشید متوجه می شوید که ابتدای فصل لیگ ایران می توان حدس زد که دوستان دولتی ما دوست دارند امسال چه تیمی قهرمان شود . از آن ور هم خیلی ها صدایشان در می آید که چرا پول مملکت را صرف این تیم ها می کنید و برای مثال یک بازیکن فوتبال که سواد درست و حسابی هم ندارد سالیانه بیش از یک میلیارد تومان دستمزد می گیرد . اگر دولت سیطره خود را از فوتبال باشگاهی بردارد و تیم ها را به هوادارنشان واگذار کند و همه چیز را به دست بخش خصوصی بسپارد ، تمام این مشکل ها برطرف خواهند شد . چرا که هر باشگاه به اندازه محبوبیت خود درآمد کسب می کند ، نه با تزریق های مصنوعی دولتی . و آنگاه به اندازه جیبش بازیکن می خرد . کسی هم نمی تواند گلایه کند که چرا پول مملکت را به این فوتبالیست ها می دهند . چون باشگاه از درآمد و بودجه حاصله خودش خرج کرده . پس از حل این مساله لیگ ایران کم کم ساختار درست خود را پیدا می کند و مشکلات برطرف می شوند . دولت پس از واگذاری باشگاه ها باید نقش حمایتی داشته باشد تا لیگ ایران به جایگاه اصلی اش برسد . برای مثال با بودجه خودش برای باشگاه ها ورزشگاه های درجه یک بسازد و اعتبار هزینه شده را بتدریج و در پی سالیان از باشگاه ها باز پس بگیرد . اما در سطح ملی مساله فرق می کند . فوتبال ملی داستانی متفاوت با قصه لیگ دارد . متاسفانه ساختار فوتبال ملی در خود فیفا دچار مشکل است . چرا که یک تیم فوتبال ارزش های واقعی و توان حقیقی خود را زمانی می تواند بروز دهد که در یک تورنومنت قرار بگیرد . جام جهانی که هر چهار سال یک بار برگزار می شود به مثابه یک جام حذفی ست . و ما در جهان چیزی به نام لیگ تیم های ملی نداریم . این گونه است که در یک جام جهانی یک تیم در عین تمام شایستگی هایش از گردونه رقابت ها کنار می رود . در حالی که اگر بازی ها به صورت لیگ انجام شود چنین اتفاقی نمی افتد . به نظر من در سطح ملی هم باید لیگ وجود داشته باشد لیگ یک ، دو ، سه و .... این طرح شاید مخالفانی را به همراه بیاورد . شاید بگویند بازیکن های تیم ملی کشورها در لیگ های باشگاهی هم مشغول بازی اند و نمی شود که در تیم ملی شان هم به صورت تورنومنت بازی کنند . اما پاسخ این است که لیگ های باشگاهی سالیانه هستند . اما لیگ جهانی در مدت چهار سال انجام می شود . و بازیکنان تیم های باشگاهی در طول چهار سال فرصت این را پیدا می کنند که سی و هشت بازی برای تیم ملی شان انجام دهند . البته اگر لیگ برتر تیم های ملی را بیست تیم در نظر بگیریم . این یک ایده و پیشنهاد عالی است که می تواند از جانب ایران برای فیفا فرستاده و مطرح شود . در کنار ورزش همگانی ، قهرمانی و ورزش هایی لیگی شبیه فوتبال و بسکتبال ، نوع دیگری از ورزش ها هم وجود دارند که به آن ورزش های مفرح گفته می شود . مانند اتومبیل رانی ، موتور سواری ، تنیس ، گلف و .... که البته کشور ما در این گونه ورزش ها هم باید توسعه پیدا کند . هر چند که ما هنوز در ایران حتا یک پیست فرمول سه هم نداریم . ولی باید به این موارد هم توجه کرد تا اصل توسعه همگون رعایت شود .
نویسنده محمد حباب
